Ja emeryt-ka

Fajne jest to, że pisząc w przestrzeń można sobie po prostu pogadać.

Radykalna zmiana trybu życia – czytaj: emerytura - wywołuje niestety szok, nawet jeśli się wydaje, że jesteśmy na to przygotowani, a nawet oczekujemy i cieszymy się z tego faktu.

Szczęśliwi ci, którzy kochają dzieci swoich dzieci, uwielbiają zwiedzać, podróżować, spotykać się z tymi samymi przyjaciółkami od 50 lat lub lubią poznawać nowych ludzi (emerytów!), a przy tym mają na to zdrowie i kasę. Organizują sobie natychmiast czas, wytyczają cele na teraz, planują na później i wynajdują sobie kolejny „kierat” i czas leci.

Ważna też jest kwestia zdrowia, bo jak na zawołanie może się posypać,również powstaje problem pieniędzy. Prawdą jest, że od pierwszego dnia emerytury, pieniędzy jest mniej, a nawet dużo mniej niż do tej pory, a czasami dramatycznie mniej.

Osoby, które nie mogą, nie chcą, nie potrafią, prowadzić trybu życia angażując się w pomoc dzieciom, wyjeżdżać na wycieczki, spotykać się z innymi, kształcić, uprawiać sport itp. – mają poważny problem sami ze sobą - bowiem codzienność przytłacza pustką.

Odczucie odtrącenia, tęsknoty wręcz, narasta – znajomi ludzie z pracy, najpierw dzwonią, a z upływem czasu coraz mniej aż w ogóle.

Poczucie „niezastąpienia w pracy” jest tak wielkie, że na skutek życiowej zmiany (emerytury), powstaje uczucie niedosytu, żalu i zdziwienia. Każdemu bowiem wydaje się - obojętne jaki zawód wykonywał, jakie stanowisko zajmował - że bez niego, to nic nie potrafią w pracy zrobić, a odczucie „wpływania” na wszystko wokół nas jest niezwykle miłe i pożądane, łechce nasze ego, daje wielką satysfakcję.

W końcu przychodzi ten dzień kiedy dotychczasowe życie się kończy, a my wiemy i czujemy, że nasz potencjał zostaje po prostu zmarnowany - umiejętności, wiedza, radzenie sobie w każdej sytuacji, doświadczenie – a tu nikt, nagle nas nie potrzebuje – ani szef, ani nikt inny.

A na dodatek mamy tyle lat ile mamy, a urok osobisty pozostał na fotografiach.

Prawda jest okrutna, okazuje się, że nie jesteśmy nie zastąpieni, że bez nas wszystko działa – oczywiście gorzej – a znajomi z pracy nie interesują się naszym życiem już w ogóle.

A my nagle teleportujemy się do całkiem innego, nieznanego świata.

Jednak brak zainteresowania innych ludzi, koleżanek, kolegów z pracy z dnia na dzień, wydaje się, że jest czymś naturalnym. Przecież każdy orze jak może i idzie dalej – swoim życiem.

Można zadać sobie pytanie – czy mnie(nas) interesuje/interesowało życie tych wszystkich innych ludzi, koleżanek i kolegów z pracy, czy naprawdę brakuje nam ich na co dzień.

Tak naprawdę, to większość z nich, nas nigdy nie interesowała, wielu z nich nie można było znieść, wkurzali, robili nam różne numery świadomie lub nie, a ile krwi napsuli….

Więc w czym problem? Wydaje się, że go nie ma – fakt, że przyzwyczajenie jest silniejsze niż rozsądek. Rada jest oczywista – odwyk.

Dobrą stroną tej sytuacji (emerytury) jest coś - co jest najważniejsze w życiu przynajmniej dla mnie – a mianowicie poczucie wolności – w końcu go mam!

Pracując jesteśmy niewolnikami czasu, zasad lub ich braku, humorów i ambicji innych, możliwości, talentów lub ich braku.

A tu proszę – jestem panią swego losu w codzienności – na nowej "Planecie", a to też może być ciekawym doświadczeniem i wyzwaniem.

Od czegoś trzeba zacząć. Napisać co się myśli... czemu nie. 

Łatwe to nie jest, ale może być dobrą metodą na stan w jakim się znalazłam w momencie radykalnej zmiany życia, a może jeszcze ktoś ma podobne odczucia i się podzieli.

Nie ma co ukrywać, że odstawienie od "pracowania" jest traumatycznym przeżyciem, nie mającym nic wspólnego z głoszonymi tezami, że "życie zaczyna się po 60..., 70..., szkoda, że nie po 100...

Wstawanie, pośpiech, dojazdy, ceremoniał wejścia do miejsca pracy. Odczucie wpływania na to co się dzieje, namacalne efekty własnych działań, rozmowy, dyskusje, problemy, a nawet stresy - a tu nagle - wielkie nic i w szafie za dużo ubrań.

Najgorsze jest uczucie, że własciwie to całe zaangażowanie przez lata (w moim przypadku 41,5 lat) harówy, starania, uczenia, obowiązków, pośpiechu, codziennych rytuałów, przestaje mieć rację bytu.

Prawdą jest, że nie należy rostrząsać każdej minuty, godziny, bo czas na emeryturze leci zbyt szybko, - podobno jest to efekt naturalny, biologiczny, postrzeganie otoczenia jest słabsze z wiekiem, a odczucie upływu czasu jest przez to szybsze - gdzieś to wyczytałam.

Pozbycie się odczucia "obowiązku", że coś "muszę" jest trudne - to takie długie hamowanie pociągu z min. 60 wagonów, których ciężar jest olbrzymi - u mnie to trwa już 1,5 roku - ale jest już dobrze.

To "muszę" jest najgorsze.

Rada na dzisiaj:

Pogoda fatalna. Mogę leniuchować ile chcę. I najważniejsze nic nie muszę.